Αληθινές γυναίκες, αληθινές ιστορίες
Η Κατερίνα διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, απολύθηκε, χώρισε αλλά δεν παραιτήθηκε ποτέ. Αυτή είναι η ιστορία της.
Η Κατερίνα Μαυρίκη για 6 μήνες μετά τη διάγνωσή της με καρκίνο του μαστού πρώτα συστηνόταν με τη διάγνωσή της και έπειτα με το όνομά της. Σήμερα χαμογελάει και μοιράζεται την ιστορία της μαζί μας
Καρκίνος του μαστού ε; Η ασθένεια με το πιο πιασάρικο όνομα… Μιλάμε για το απόλυτο branding και το out of this world marketing. Ακούς τη λέξη και αυτόματα σου "κόβονται" πόδια και χολή.
Κοιτάξτε τώρα, δεν γνωριζόμαστε αλλά… Θα χρησιμοποιήσω το ευγενές μου θράσος και θα σας προσκαλέσω να με πιάσετε γερά από το χέρι και να μου επιτρέψετε να πιαστώ κι εγώ από τα δικά σας, προκειμένου να ταξιδέψουμε παρέα, σε ένα αλλιώτικο χωροχρονικό ταξίδι…
Βρισκόμαστε στο όχι και τόσο μακρινό 2020, δύο μέρες πριν από το πρώτο lockdown. Μόλις έχω βγει από το μπάνιο και σκύβω να πιάσω την πετσέτα να σκουπιστώ. Την ίδια στιγμή, ο Noroc (ο σκυλάκος μου, ο υπέροχος), μου κάνει love attack, το οποίο παραδόξως, ήταν καθ' όλα προσηλωμένο στο δεξί μου στήθος. Το τι φιλιά του’ριξε, άλλο πράγμα. «Κάτσε ρε!», του είπα αγαπησιάρικα, σκουπίζοντας ταυτόχρονα το στήθος με το χέρι μου.
Ένα αόρατο χέρι, μόλις μου είχε καταφέρει ένα χαστούκι ληθαργικό. Τα συναισθήματα πάγωσαν, οι πόροι διασταλήκαν και μια απρόσκλητη, πλήρως δυσοίωνη και μη διαχειρίσιμη αίσθηση με επισκέφθηκε.
«Όχι ρε π****η, έχω καρκίνο», ψέλλισα με απόλυτη σιγουριά και Ολύμπια ηρεμία. Οτιδήποτε ήταν αυτό το ρημάδι στο στήθος μου ΔΕΝ ήταν δικό μου και έπρεπε να φύγει.
Ήμουν 38 και κάνοντας χορό από τα 3 μου, το δίχως άλλο, έχω πολύ καλή σχέση με το σώμα μου. Κάθισα (ή μάλλον σωριάστηκα στο τοιχαλάκι της μπανιέρας), πήρα μια βαθιά ανάσα και ψηλάφησα όσο πιο παλληκαρίσια άντεξα το στήθος μου, μόνο για να μου επιβεβαιωθεί η προηγούμενη αίσθηση.
Τους πήρε 4 μήνες να βρουν τον καρκίνο μου. Όλοι τον έπιαναν όμως ο κερατάς δεν αποκάλυπτε την ταυτότητά του σε καμιά από την σωρεία εξετάσεων στις οποίες υποβλήθηκα. Μαστογραφίες, υπέρηχοι, ακτινογραφίες, παρακεντήσεις… Ώσπου, ένας ακτινοδιαγνώστης (καλή του ώρα), μου είπε: “Πήγαινε στο «Έλενα» και βρες τον διευθυντή της πρώτης μαστολογικής κλινικής, τον κύριο Δασκαλάκη”.
Στο σημείο αυτό, να πω πως δεν επέτρεψα σε κανέναν να με συνοδεύσει στο νοσοκομείο. Ούτε στις επισκέψεις, ούτε στα χειρουργεία, ούτε στις θεραπείες. Ξέρω, θα σας φανεί σκληρό, αλλά… δικαιούσαι ως καρκινοπαθής, να είσαι και ολίγον εγωίσταρος και να αποπειραθείς να διαχειριστείς αυτά που σου συμβαίνουν, όπως εσύ νομίζεις καλύτερα. Η επίσημη τοποθέτηση μου, ήταν πως λόγω πανδημίας δεν επιτρέπονταν οι συνοδοί. Στην πραγματικότητα, όμως, αισθανόμουν πως αν είχα κοινό, θα έπρεπε να δώσω και παράσταση και δεν μου περίσσευε ρε παίδες. ΔΕΝ.-
Θυμάμαι να παρατηρώ το βλέμμα του γιατρού, ενώ μου ψηλαφούσε το στήθος, πασχίζοντας να αποκρυπτογραφήσω τις εκφράσεις του αλλά δεν μου έκανε το χατίρι. Παρόλα αυτά, τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα σε απόλυτη ηρεμία: “Τι ορίζει το πρωτόκολλο, σε περίπτωση που έχω καρκίνο;” Με κοίταξε απορημένος, με μια δόση θαυμασμού που δεν κατάφερε να κρύψει και απάντησε: “Θα κάνετε την μαγνητική με το σκιαγραφικό. Κατόπιν θα έρθετε να αφαιρέσουμε τον όγκο με τοπική νάρκωση, για να το στείλουμε στον παθολογοανατόμο για βιοψία και, αν έχετε ca, θα υποβληθείτε αμέσως σε χειρουργείο με ολική νάρκωση, προκειμένου να καθαρίσουμε την περιοχή που πρόσβαλε η ασθένεια, να σας πάρουμε λεμφαδένες για να διασφαλίσουμε ότι δεν θα γίνουν μεταστάσεις και ανάλογα με το τι θα δω όταν θα σας ανοίξω, θα προχωρήσουμε στα επόμενα βήματα. Θα ξέρω δηλαδή αν θα χρειαστείτε μαστεκτομή και χημειοθεραπείες, όταν θα χειρουργηθείτε”.
Δεν έκλαψα. Δεν απάντησα. Έγνεψα και έφυγα. Το μοιράστηκα μόνο με τον τυπάκο που (νόμιζα πως) ήμουν σε σχέση και τους δυο καλύτερους μου φίλους. Στη μητέρα μου δεν το είπα. Δεν μπορούσα.
Η μαγνητική έγινε και, όταν 3 μέρες αργότερα ήταν να πάρω τα αποτελέσματα, δεν πήρα το αυτοκίνητο. Δεν με χωρούσε ο τόπος. Περπάτησα 4 χιλιόμετρα για να πάω και άλλα 4 για να γυρίσω σπίτι. Οι περισσότεροι θα ξέρετε ότι οι έγγραφες διαγνώσεις των γιατρών είναι ό,τι και τα εξώδικα των δικηγόρων. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΓΡΙ! Εντούτοις, κατάλαβα πως δεν θα τη γλίτωνα και τόσο εύκολα από την φασούλα αυτή.
Έγινε το πρώτο χειρουργείο και σε λιγότερο από μια εβδομάδα, είχαν βγει τα αποτελέσματα. Το πήγα η ίδια σε ιδιώτη παθολογοανατόμο, γιατί αν το δίναμε στο νοσοκομείο, θα έπρεπε να περιμένουμε περίπου ενάμιση μήνα και εν όψει Αυγούστου, δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα.
Σημείωση: Η σκηνή με εμένα, να κρατάω το πλαστικό βαζάκι με τον καρκίνο μου, που έμοιαζε με μανιτάρι πλευρώτους στη φορμόλη, ήταν κάτι περισσότερο από σουρεάλ.
Δεν με κάλεσαν από το γραφείο του παθολογοανατόμου, αλλά από το νοσοκομείο, για να μου ορίσουν το χειρουργείο μου, 2 μέρες μετά. Εκείνη τη στιγμή πια και με τη βούλα, είχα καρκίνο του μαστού. Πήγα φυσικά και στο νοσοκομείο, για να μου το πει και επίσημα ο γιατρός: “Έχεις κάθε δικαίωμα να έχεις νεύρα και να φοβάσαι. Να αντιδράς όπως σου βγαίνει χωρίς να το πολυσκέφτεσαι και χωρίς ντροπή. Έχασα τη γυναίκα μου από καρκίνο του μαστού. Μεγάλωσα τρία παιδιά μόνος μου και έχω κουράρει και σταθεί δίπλα σε χιλιάδες γυναίκες. Είμαι εδώ”.
Έγνεψα και έφυγα. Εκεί και τότε, αποφάσισα πως ο καρκίνος είναι πολύ μα***ας και αντί να ασχοληθώ μαζί του, είπα να ερωτευτώ. Έτσι, ερωτεύθηκα τον άνθρωπο που (νόμιζα ότι) είχα σχέση, γραπώθηκα από τον έρωτα και δύο μέρες αργότερα, πήγα να χειρουργηθώ.
Ξαπλωμένη στο φορείο, καθ’ οδόν για το χειρουργείο, παρατηρούσα τα φωτιστικά οροφής και στο μυαλό μου έπαιζα μουσική στα τρεμοπαίγματά τους. Σχεδόν χόρευα πάνω στο φορείο. Ο τραυματιοφορέας έβαλε τα γέλια και μου είπε: “Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό!”. “Για κοίτα να δεις σύμπτωση, ούτε και σε μένα” του είπα. Μου χαμογέλασε και είπε πως όλα θα πάνε καλά για να του απαντήσω να μην υπόσχεται πράγματα που δεν μπορεί να ελέγξει…
Όταν ξύπνησα από τη νάρκωση, θυμάμαι να προσπαθώ να πιάσω το στήθος μου, για να βεβαιωθώ πως είναι ακόμα εκεί και παρόλο που θα ορκιζόμουν ότι κουνούσα τα χέρια μου, εκείνα παρέμεναν ακίνητα. Τότε, σκύβει ο γιατρός και μου λέει μαλακά: “Όλα πήγαν καλά παιδί μου. Ησύχασε. Δεν είχες μεταστάσεις, δεν χρειάστηκε μαστεκτομή, δεν θα υποβληθείς σε χημειοθεραπείες. Η έγκαιρη διάγνωση, προϊόν της ψηλάφησής σου, σε έσωσε. Να ξέρεις ότι τον εντόπισες, 4 μήνες αφότου τον γέννησε το κορμί σου”.
Στα μετά... βίωσα αδιανόητους πόνους όταν η μασχάλη μου μάζευε λεμφαδενικό υγρό μετεγχειρητικά και έπρεπε να μου κάνουν παρακεντήσεις, αλλά έτσι έμαθα να πλέκω και να κεντάω. Για να μπορώ να διαχειριστώ τους πόνους και τις ατέλειωτες αναμονές στο νοσοκομείο έπλεκα και άκουγα τις σουίτες του Μπαχ!
Έφτασε η στιγμή, που αποφάσισα να πω στη μητέρα μου ότι έχω καρκίνο. Δεν θυμάμαι να έχω κάνει κάτι δυσκολότερο…
ΕΓΩ: Έλα μαμά, κάθεσαι;
ΜΑΜΑ: Έλα αγάπη μου!
ΕΓΩ: Τελικά… Αυτή η μα***ία που έπιασα στο βυζί, καρκινάκι είναι! Πήγα εγώ να τον μικρύνω, να τον κάνω τόσο-δα, αλλά η μαμά ξαφνικά δεν ανέπνεε. Καλέ; Πάρε ανάσα! Μην αρχίσεις τώρα τα κλάματα, δες το μέσα από τα δικά μου τα μάτια και πάμε παρακάτω. (Πιο “Χίτλερ” πεθαίνεις. Μην σας τύχω!)
Κατόπιν, υποβλήθηκα σε 30 ακτινοθεραπείες. Παραδέχομαι πως ούτε αυτό ήταν βόλτα στο πάρκο. Εγκαύματα, αλλεργικό σοκ, ουρλιαχτά πόνου καθώς το νερό έτρεχε πάνω στο δέρμα μου. Οι τελευταίες 3 θεραπείες δε, ήταν διπλές και τις έκανα σε ιδιωτικό νοσοκομείο (στο δημόσιο είχε 4 μήνες λίστα αναμονής και απαγορευόταν στην περίπτωση μου κατόπιν της ογκιεκτομής να περιμένω τόσο για να αποστειρωθεί η πληγείσα περιοχή) όπου δεν με προειδοποίησαν πως έπρεπε να έχω μαζί μου κάποιον (ίσως να το θεωρούσαν βέβαια και αυτονόητο). Το αποτέλεσμα ήταν ενώ οδηγούσα μετά την τελευταία ακτινοθεραπεία και 400 μέτρα πριν φτάσω έξω από το σπίτι μου, να παραλύσουν τα πόδια μου και να τρακάρω πάνω στην πινακίδα STOP.
(Όλα καλά. Μην ταράζεστε. Κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε λάθος, έκοψα ταχύτητα διατηρώντας την ψυχραιμία μου και όταν είχα σχεδόν μηδενική ταχύτητα, τράβηξα το χειρόφρενο και φιλήθηκα με το STOP!)
Στοπ και στην αφήγηση. Πάμε λίγο πίσω. Λίγο αφότου διαγνώστηκα, με απέλυσαν, με χώρισαν (ναι, ο τυπάκος που νόμιζα ότι είχα σχέση και τον ερωτεύθηκα κάργα, γιατί ο έρωτας όσο να πεις μου φάνηκε θελκτικότερος του καρκίνου), και υπέστην και σεξουαλική παρενόχληση από τον ακτινοδιαγνώστη που μου έκανε τις ακτινοθεραπείες. Γιατί αν δεν την πέσεις στην καρκινοπαθή γυμνόστηθη ασθενή σου, την ώρα που της μαρκάρεις το κορμί με χένα για να την ακτινοβολήσεις, τότε σε ποια θα την πέσεις;
Συνοψίζοντας, αντιμετώπιζα καρκίνο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ήμουν άνεργη, χωρίς έσοδα, χωρισμένη και σε απομόνωση λόγω της πανδημίας, θα έπαιρνα για τα επόμενα 10 χρόνια πολύ ισχυρά φάρμακα και απαγορευόταν να κάνω και παιδιά.
Η Κατερίνα διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, απολύθηκε, χώρισε αλλά δεν παραιτήθηκε ποτέ. Αυτή είναι η ιστορία της.
Η Κατερίνα Μαυρίκη για 6 μήνες μετά τη διάγνωσή της με καρκίνο του μαστού πρώτα συστηνόταν με τη διάγνωσή της και έπειτα με το όνομά της. Σήμερα χαμογελάει και μοιράζεται την ιστορία της μαζί μας
Καρκίνος του μαστού ε; Η ασθένεια με το πιο πιασάρικο όνομα… Μιλάμε για το απόλυτο branding και το out of this world marketing. Ακούς τη λέξη και αυτόματα σου "κόβονται" πόδια και χολή.
Κοιτάξτε τώρα, δεν γνωριζόμαστε αλλά… Θα χρησιμοποιήσω το ευγενές μου θράσος και θα σας προσκαλέσω να με πιάσετε γερά από το χέρι και να μου επιτρέψετε να πιαστώ κι εγώ από τα δικά σας, προκειμένου να ταξιδέψουμε παρέα, σε ένα αλλιώτικο χωροχρονικό ταξίδι…
Βρισκόμαστε στο όχι και τόσο μακρινό 2020, δύο μέρες πριν από το πρώτο lockdown. Μόλις έχω βγει από το μπάνιο και σκύβω να πιάσω την πετσέτα να σκουπιστώ. Την ίδια στιγμή, ο Noroc (ο σκυλάκος μου, ο υπέροχος), μου κάνει love attack, το οποίο παραδόξως, ήταν καθ' όλα προσηλωμένο στο δεξί μου στήθος. Το τι φιλιά του’ριξε, άλλο πράγμα. «Κάτσε ρε!», του είπα αγαπησιάρικα, σκουπίζοντας ταυτόχρονα το στήθος με το χέρι μου.
Ένα αόρατο χέρι, μόλις μου είχε καταφέρει ένα χαστούκι ληθαργικό. Τα συναισθήματα πάγωσαν, οι πόροι διασταλήκαν και μια απρόσκλητη, πλήρως δυσοίωνη και μη διαχειρίσιμη αίσθηση με επισκέφθηκε.
«Όχι ρε π****η, έχω καρκίνο», ψέλλισα με απόλυτη σιγουριά και Ολύμπια ηρεμία. Οτιδήποτε ήταν αυτό το ρημάδι στο στήθος μου ΔΕΝ ήταν δικό μου και έπρεπε να φύγει.
Ήμουν 38 και κάνοντας χορό από τα 3 μου, το δίχως άλλο, έχω πολύ καλή σχέση με το σώμα μου. Κάθισα (ή μάλλον σωριάστηκα στο τοιχαλάκι της μπανιέρας), πήρα μια βαθιά ανάσα και ψηλάφησα όσο πιο παλληκαρίσια άντεξα το στήθος μου, μόνο για να μου επιβεβαιωθεί η προηγούμενη αίσθηση.
Τους πήρε 4 μήνες να βρουν τον καρκίνο μου. Όλοι τον έπιαναν όμως ο κερατάς δεν αποκάλυπτε την ταυτότητά του σε καμιά από την σωρεία εξετάσεων στις οποίες υποβλήθηκα. Μαστογραφίες, υπέρηχοι, ακτινογραφίες, παρακεντήσεις… Ώσπου, ένας ακτινοδιαγνώστης (καλή του ώρα), μου είπε: “Πήγαινε στο «Έλενα» και βρες τον διευθυντή της πρώτης μαστολογικής κλινικής, τον κύριο Δασκαλάκη”.
Στο σημείο αυτό, να πω πως δεν επέτρεψα σε κανέναν να με συνοδεύσει στο νοσοκομείο. Ούτε στις επισκέψεις, ούτε στα χειρουργεία, ούτε στις θεραπείες. Ξέρω, θα σας φανεί σκληρό, αλλά… δικαιούσαι ως καρκινοπαθής, να είσαι και ολίγον εγωίσταρος και να αποπειραθείς να διαχειριστείς αυτά που σου συμβαίνουν, όπως εσύ νομίζεις καλύτερα. Η επίσημη τοποθέτηση μου, ήταν πως λόγω πανδημίας δεν επιτρέπονταν οι συνοδοί. Στην πραγματικότητα, όμως, αισθανόμουν πως αν είχα κοινό, θα έπρεπε να δώσω και παράσταση και δεν μου περίσσευε ρε παίδες. ΔΕΝ.-
Θυμάμαι να παρατηρώ το βλέμμα του γιατρού, ενώ μου ψηλαφούσε το στήθος, πασχίζοντας να αποκρυπτογραφήσω τις εκφράσεις του αλλά δεν μου έκανε το χατίρι. Παρόλα αυτά, τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα σε απόλυτη ηρεμία: “Τι ορίζει το πρωτόκολλο, σε περίπτωση που έχω καρκίνο;” Με κοίταξε απορημένος, με μια δόση θαυμασμού που δεν κατάφερε να κρύψει και απάντησε: “Θα κάνετε την μαγνητική με το σκιαγραφικό. Κατόπιν θα έρθετε να αφαιρέσουμε τον όγκο με τοπική νάρκωση, για να το στείλουμε στον παθολογοανατόμο για βιοψία και, αν έχετε ca, θα υποβληθείτε αμέσως σε χειρουργείο με ολική νάρκωση, προκειμένου να καθαρίσουμε την περιοχή που πρόσβαλε η ασθένεια, να σας πάρουμε λεμφαδένες για να διασφαλίσουμε ότι δεν θα γίνουν μεταστάσεις και ανάλογα με το τι θα δω όταν θα σας ανοίξω, θα προχωρήσουμε στα επόμενα βήματα. Θα ξέρω δηλαδή αν θα χρειαστείτε μαστεκτομή και χημειοθεραπείες, όταν θα χειρουργηθείτε”.
Δεν έκλαψα. Δεν απάντησα. Έγνεψα και έφυγα. Το μοιράστηκα μόνο με τον τυπάκο που (νόμιζα πως) ήμουν σε σχέση και τους δυο καλύτερους μου φίλους. Στη μητέρα μου δεν το είπα. Δεν μπορούσα.
Η μαγνητική έγινε και, όταν 3 μέρες αργότερα ήταν να πάρω τα αποτελέσματα, δεν πήρα το αυτοκίνητο. Δεν με χωρούσε ο τόπος. Περπάτησα 4 χιλιόμετρα για να πάω και άλλα 4 για να γυρίσω σπίτι. Οι περισσότεροι θα ξέρετε ότι οι έγγραφες διαγνώσεις των γιατρών είναι ό,τι και τα εξώδικα των δικηγόρων. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΓΡΙ! Εντούτοις, κατάλαβα πως δεν θα τη γλίτωνα και τόσο εύκολα από την φασούλα αυτή.
Έγινε το πρώτο χειρουργείο και σε λιγότερο από μια εβδομάδα, είχαν βγει τα αποτελέσματα. Το πήγα η ίδια σε ιδιώτη παθολογοανατόμο, γιατί αν το δίναμε στο νοσοκομείο, θα έπρεπε να περιμένουμε περίπου ενάμιση μήνα και εν όψει Αυγούστου, δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα.
Σημείωση: Η σκηνή με εμένα, να κρατάω το πλαστικό βαζάκι με τον καρκίνο μου, που έμοιαζε με μανιτάρι πλευρώτους στη φορμόλη, ήταν κάτι περισσότερο από σουρεάλ.
Δεν με κάλεσαν από το γραφείο του παθολογοανατόμου, αλλά από το νοσοκομείο, για να μου ορίσουν το χειρουργείο μου, 2 μέρες μετά. Εκείνη τη στιγμή πια και με τη βούλα, είχα καρκίνο του μαστού. Πήγα φυσικά και στο νοσοκομείο, για να μου το πει και επίσημα ο γιατρός: “Έχεις κάθε δικαίωμα να έχεις νεύρα και να φοβάσαι. Να αντιδράς όπως σου βγαίνει χωρίς να το πολυσκέφτεσαι και χωρίς ντροπή. Έχασα τη γυναίκα μου από καρκίνο του μαστού. Μεγάλωσα τρία παιδιά μόνος μου και έχω κουράρει και σταθεί δίπλα σε χιλιάδες γυναίκες. Είμαι εδώ”.
Έγνεψα και έφυγα. Εκεί και τότε, αποφάσισα πως ο καρκίνος είναι πολύ μα***ας και αντί να ασχοληθώ μαζί του, είπα να ερωτευτώ. Έτσι, ερωτεύθηκα τον άνθρωπο που (νόμιζα ότι) είχα σχέση, γραπώθηκα από τον έρωτα και δύο μέρες αργότερα, πήγα να χειρουργηθώ.
Ξαπλωμένη στο φορείο, καθ’ οδόν για το χειρουργείο, παρατηρούσα τα φωτιστικά οροφής και στο μυαλό μου έπαιζα μουσική στα τρεμοπαίγματά τους. Σχεδόν χόρευα πάνω στο φορείο. Ο τραυματιοφορέας έβαλε τα γέλια και μου είπε: “Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό!”. “Για κοίτα να δεις σύμπτωση, ούτε και σε μένα” του είπα. Μου χαμογέλασε και είπε πως όλα θα πάνε καλά για να του απαντήσω να μην υπόσχεται πράγματα που δεν μπορεί να ελέγξει…
Όταν ξύπνησα από τη νάρκωση, θυμάμαι να προσπαθώ να πιάσω το στήθος μου, για να βεβαιωθώ πως είναι ακόμα εκεί και παρόλο που θα ορκιζόμουν ότι κουνούσα τα χέρια μου, εκείνα παρέμεναν ακίνητα. Τότε, σκύβει ο γιατρός και μου λέει μαλακά: “Όλα πήγαν καλά παιδί μου. Ησύχασε. Δεν είχες μεταστάσεις, δεν χρειάστηκε μαστεκτομή, δεν θα υποβληθείς σε χημειοθεραπείες. Η έγκαιρη διάγνωση, προϊόν της ψηλάφησής σου, σε έσωσε. Να ξέρεις ότι τον εντόπισες, 4 μήνες αφότου τον γέννησε το κορμί σου”.
Στα μετά... βίωσα αδιανόητους πόνους όταν η μασχάλη μου μάζευε λεμφαδενικό υγρό μετεγχειρητικά και έπρεπε να μου κάνουν παρακεντήσεις, αλλά έτσι έμαθα να πλέκω και να κεντάω. Για να μπορώ να διαχειριστώ τους πόνους και τις ατέλειωτες αναμονές στο νοσοκομείο έπλεκα και άκουγα τις σουίτες του Μπαχ!
Έφτασε η στιγμή, που αποφάσισα να πω στη μητέρα μου ότι έχω καρκίνο. Δεν θυμάμαι να έχω κάνει κάτι δυσκολότερο…
ΕΓΩ: Έλα μαμά, κάθεσαι;
ΜΑΜΑ: Έλα αγάπη μου!
ΕΓΩ: Τελικά… Αυτή η μα***ία που έπιασα στο βυζί, καρκινάκι είναι! Πήγα εγώ να τον μικρύνω, να τον κάνω τόσο-δα, αλλά η μαμά ξαφνικά δεν ανέπνεε. Καλέ; Πάρε ανάσα! Μην αρχίσεις τώρα τα κλάματα, δες το μέσα από τα δικά μου τα μάτια και πάμε παρακάτω. (Πιο “Χίτλερ” πεθαίνεις. Μην σας τύχω!)
Κατόπιν, υποβλήθηκα σε 30 ακτινοθεραπείες. Παραδέχομαι πως ούτε αυτό ήταν βόλτα στο πάρκο. Εγκαύματα, αλλεργικό σοκ, ουρλιαχτά πόνου καθώς το νερό έτρεχε πάνω στο δέρμα μου. Οι τελευταίες 3 θεραπείες δε, ήταν διπλές και τις έκανα σε ιδιωτικό νοσοκομείο (στο δημόσιο είχε 4 μήνες λίστα αναμονής και απαγορευόταν στην περίπτωση μου κατόπιν της ογκιεκτομής να περιμένω τόσο για να αποστειρωθεί η πληγείσα περιοχή) όπου δεν με προειδοποίησαν πως έπρεπε να έχω μαζί μου κάποιον (ίσως να το θεωρούσαν βέβαια και αυτονόητο). Το αποτέλεσμα ήταν ενώ οδηγούσα μετά την τελευταία ακτινοθεραπεία και 400 μέτρα πριν φτάσω έξω από το σπίτι μου, να παραλύσουν τα πόδια μου και να τρακάρω πάνω στην πινακίδα STOP.
(Όλα καλά. Μην ταράζεστε. Κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε λάθος, έκοψα ταχύτητα διατηρώντας την ψυχραιμία μου και όταν είχα σχεδόν μηδενική ταχύτητα, τράβηξα το χειρόφρενο και φιλήθηκα με το STOP!)
Στοπ και στην αφήγηση. Πάμε λίγο πίσω. Λίγο αφότου διαγνώστηκα, με απέλυσαν, με χώρισαν (ναι, ο τυπάκος που νόμιζα ότι είχα σχέση και τον ερωτεύθηκα κάργα, γιατί ο έρωτας όσο να πεις μου φάνηκε θελκτικότερος του καρκίνου), και υπέστην και σεξουαλική παρενόχληση από τον ακτινοδιαγνώστη που μου έκανε τις ακτινοθεραπείες. Γιατί αν δεν την πέσεις στην καρκινοπαθή γυμνόστηθη ασθενή σου, την ώρα που της μαρκάρεις το κορμί με χένα για να την ακτινοβολήσεις, τότε σε ποια θα την πέσεις;
Συνοψίζοντας, αντιμετώπιζα καρκίνο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ήμουν άνεργη, χωρίς έσοδα, χωρισμένη και σε απομόνωση λόγω της πανδημίας, θα έπαιρνα για τα επόμενα 10 χρόνια πολύ ισχυρά φάρμακα και απαγορευόταν να κάνω και παιδιά.
“ Όλα πήγαν καλά παιδί μου. Ησύχασε. Δεν είχες μεταστάσεις, δεν χρειάστηκε μαστεκτομή, δεν θα υποβληθείς σε χημειοθεραπείες. Η έγκαιρη διάγνωση, προϊόν της ψηλάφησής σου, σε έσωσε!”
Καρκίνος του μαστού:
Είμαι 26 χρονών και πρόσφατα αφαίρεσα προληπτικά ένα ογκίδιο από το στήθος μου
Η συντάκτρια του JennyGr, Ερασμία Αρβανιτά, μοιράζεται την ιστορία της με στόχο να ευαισθητοποιήσει τις γυναίκες κάθε ηλικίας για τη σημασία της πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού
Η πρόληψη κατά του καρκίνου του μαστού ξεκινάει από εμάς, σε κάθε ηλικία
Πριν μερικές μέρες έπεσα πάνω σε μια νέα μελέτη από την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία. Στη μελέτη σημειώνεται ότι παρά το γεγονός πως οι θάνατοι από τον καρκίνο του μαστού έχουν μειωθεί περισσότερο από 40% τα τελευταία 30 χρόνια, οι διαγνώσεις αυξάνονται σταθερά στις γυναίκες κάτω των 50 ετών.
Έτσι, ενώ η θνησιμότητα έχει σημειώσει μείωση κατά 44%, τα περιστατικά καρκίνου του μαστού αυξήθηκαν κατά 1% σε διάρκεια 10 ετών, δηλαδή από το 2012 μέχρι το 2021.
Μάλιστα, για τις γυναίκες που δεν έχουν συμπληρώσει ακόμα 50ο έτος της ηλικίας τους, τα ποσοστά αυξάνονται κατά 1,4% ετησίως. Και αυτή η έρευνα, ήρθε να μου υπενθυμίσει κάτι που η ίδια η εμπειρία μου, μού με δίδαξε πριν λίγους μήνες: Ότι το να είσαι νέα, δεν σε κάνει πάντα άτρωτη και πως η πρόληψη μας αφορά όλες, ανεξαιρέτως.
Το περασμένο καλοκαίρι ψηλάφισα ένα ογκίδιο στο στήθος μου. Και ομολογώ να πω πως θορυβήθηκα αρκετά. Έχοντας θετικό οικογενειακό ιστορικό, το μυαλό μου πήγε απευθείας, απευθείας όμως, στο χείριστο σενάριο. Χωρίς καμία δόση υπερβολής, αυτή ήταν μία από στιγμές που αισθάνθηκα αρκετά ευάλωτη στα 26 χρόνια μου.
Κάνοντας πολύ συχνά αυτοψηλάφιση των μαστών μου, ήξερα πως το συγκεκριμένο ογκίδιο δεν ήταν κάτι φυσιολογικό. Η πρώτη μου κίνηση, λοιπόν, ήταν μία: Να κλείσω ραντεβού στον γιατρό μου για περαιτέρω εξέταση.
Ο υπέρηχος έδειξε πως δεν ήταν κάτι ανησυχητικό, ήταν ινοαδένωμα, ένα καλοήθες ογκίδιο που απαντάται κυρίως σε νεαρές γυναίκες μέχρι 35 ετών. Μέχρι τότε, δεν ήξερα τι ακριβώς είναι το ινοαδένωμα. Η εξέταση, δεν τελείωσε εκεί, ωστόσο. Υποβλήθηκα σε MRI μαστών (μαγνητική), η οποία συνήθως δείχνει ξεκάθαρα τα καλοήθη χαρακτηριστικά ενός ινοαδενώματος, αλλά και σε FNA μαστών.
Μετά το πέρας όλων των απαραίτητων εξετάσεων, το αρχικό πόρισμα επιβεβαιώθηκε. Η ανακούφιση που αισθάνθηκα, ωστόσο, δεν ήταν αρκετή για να με βοηθήσει να ξεπεράσω αμέσως την αγωνία των προηγούμενων εβδομάδων.
Καρκίνος του μαστού:
Είμαι 26 χρονών και πρόσφατα αφαίρεσα προληπτικά ένα ογκίδιο από το στήθος μου
Η συντάκτρια του JennyGr, Ερασμία Αρβανιτά, μοιράζεται την ιστορία της με στόχο να ευαισθητοποιήσει τις γυναίκες κάθε ηλικίας για τη σημασία της πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού
Η πρόληψη κατά του καρκίνου του μαστού ξεκινάει από εμάς, σε κάθε ηλικία
Πριν μερικές μέρες έπεσα πάνω σε μια νέα μελέτη από την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία. Στη μελέτη σημειώνεται ότι παρά το γεγονός πως οι θάνατοι από τον καρκίνο του μαστού έχουν μειωθεί περισσότερο από 40% τα τελευταία 30 χρόνια, οι διαγνώσεις αυξάνονται σταθερά στις γυναίκες κάτω των 50 ετών.
Έτσι, ενώ η θνησιμότητα έχει σημειώσει μείωση κατά 44%, τα περιστατικά καρκίνου του μαστού αυξήθηκαν κατά 1% σε διάρκεια 10 ετών, δηλαδή από το 2012 μέχρι το 2021.
Μάλιστα, για τις γυναίκες που δεν έχουν συμπληρώσει ακόμα 50ο έτος της ηλικίας τους, τα ποσοστά αυξάνονται κατά 1,4% ετησίως. Και αυτή η έρευνα, ήρθε να μου υπενθυμίσει κάτι που η ίδια η εμπειρία μου, μού με δίδαξε πριν λίγους μήνες: Ότι το να είσαι νέα, δεν σε κάνει πάντα άτρωτη και πως η πρόληψη μας αφορά όλες, ανεξαιρέτως.
Το περασμένο καλοκαίρι ψηλάφισα ένα ογκίδιο στο στήθος μου. Και ομολογώ να πω πως θορυβήθηκα αρκετά. Έχοντας θετικό οικογενειακό ιστορικό, το μυαλό μου πήγε απευθείας, απευθείας όμως, στο χείριστο σενάριο. Χωρίς καμία δόση υπερβολής, αυτή ήταν μία από στιγμές που αισθάνθηκα αρκετά ευάλωτη στα 26 χρόνια μου.
Κάνοντας πολύ συχνά αυτοψηλάφιση των μαστών μου, ήξερα πως το συγκεκριμένο ογκίδιο δεν ήταν κάτι φυσιολογικό. Η πρώτη μου κίνηση, λοιπόν, ήταν μία: Να κλείσω ραντεβού στον γιατρό μου για περαιτέρω εξέταση.
Ο υπέρηχος έδειξε πως δεν ήταν κάτι ανησυχητικό, ήταν ινοαδένωμα, ένα καλοήθες ογκίδιο που απαντάται κυρίως σε νεαρές γυναίκες μέχρι 35 ετών. Μέχρι τότε, δεν ήξερα τι ακριβώς είναι το ινοαδένωμα. Η εξέταση, δεν τελείωσε εκεί, ωστόσο. Υποβλήθηκα σε MRI μαστών (μαγνητική), η οποία συνήθως δείχνει ξεκάθαρα τα καλοήθη χαρακτηριστικά ενός ινοαδενώματος, αλλά και σε FNA μαστών.
Μετά το πέρας όλων των απαραίτητων εξετάσεων, το αρχικό πόρισμα επιβεβαιώθηκε. Η ανακούφιση που αισθάνθηκα, ωστόσο, δεν ήταν αρκετή για να με βοηθήσει να ξεπεράσω αμέσως την αγωνία των προηγούμενων εβδομάδων.
Κάπου εδώ, να πω ότι εάν ένα ινοαδένωμα είναι μικρό, δεν χρειάζεται αφαίρεση. Γενικά, η θεραπεία ενός ινοαδενώματος μπορεί να είναι συντηρητική και περιλαμβάνει τακτικούς κλινικούς και υπερηχογραφικούς ελέγχους όπου παρακολουθείται εάν έχει αλλάξει διαστάσεις ή μορφολογία. Εάν η διάστασή του είναι μεγαλύτερη των 2-3 εκατοστών, πρέπει να αφαιρείται. Κάτι που επέλεξα κι εγώ να κάνω, μετά από παρότρυνση του γιατρού μου και δικής μου επιθυμίας.
Εάν με ρωτούσε κάποιος μερικά χρόνια νωρίτερα, δεν θα σκεφτόμουν ποτέ ότι στα 26 μου θα συμμετείχα σε αυτήν τη «συζήτηση», αλλά η ζωή έχει τον τρόπο της να μας υπενθυμίζει ότι η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός όταν μιλάμε για την υγεία μας, όταν μιλάμε για τη ζωή μας. Το ογκίδιο που ψηλάφισα τυχαία εκείνο το βράδυ στον μαστό μου, μπορεί να ήταν μια καλοήθης μάζα, αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα. Κι όσο κι αν θα ήθελα να το πιστέψω, το να είμαι «μικρή» δεν αποτελεί ασπίδα. Ασπίδα αποτελεί η γνώση και η δράση.
Η πρόληψη ξεκινάει από εμάς
Ο καρκίνος του μαστού είναι σήμερα ο συχνότερος τύπος καρκίνου στις γυναίκες. Μία στις δώδεκα γυναίκες στην Ευρώπη και μία στις οκτώ γυναίκες στις ΗΠΑ θα νοσήσουν κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής τους από καρκίνο του μαστού. Στην Ελλάδα, με βάση τα στοιχεία του Υπουργείου Υγείας, μία στις εννέα γυναίκες θα αναπτύξει καρκίνο κάποια στιγμή στη ζωή της. Και αυτά, είναι νούμερα που πρέπει να γνωρίζουμε όλες.
Το λυπηρό είναι πως η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στις χώρες όπου η διάγνωση του καρκίνου του μαστού γίνεται συνήθως σε προχωρημένο στάδιο. Περίπου 50% των ασθενών στις οποίες δεν γίνεται έγκαιρη διάγνωση αναπτύσσουν μεταστατικό καρκίνο του μαστού και ο μέσος χρόνος επιβίωσής τους είναι 18 έως 30 μήνες. Αντιθέτως, εάν η διάγνωση γίνει σε πρώιμο στάδιο, ο καρκίνος του μαστού μπορεί να αντιμετωπιστεί έως και 95%.
Ο Οκτώβριος μπορεί να είναι ο μήνας πρόληψης, ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο του μαστού, αλλά η υγεία μας πρέπει να είναι προτεραιότητα όχι μόνο αυτόν τον μήνα, αλλά κάθε μέρα. Μέσα από μία «αθώα» εμπειρία, έμαθα πως δεν έχουμε την πολυτέλεια να αγνοούμε το σώμα μας. Κι αυτό, δεν είναι μόνο θέμα των «μεγαλύτερων γυναικών».
Αυτόν τον Οκτώβριο, λοιπόν, ας θυμηθούμε ότι η πρόληψη ξεκινά από εμάς. Πρέπει να ελέγχουμε το στήθος μας, να κάνουμε τις εξετάσεις μας και να υπερασπιζόμαστε δυνατά την υγεία μας. Γιατί μας αξίζει να ζούμε πλήρως και άφοβα, όποια κι αν είναι η ηλικία μας.
Κάπου εδώ, να πω ότι εάν ένα ινοαδένωμα είναι μικρό, δεν χρειάζεται αφαίρεση. Γενικά, η θεραπεία ενός ινοαδενώματος μπορεί να είναι συντηρητική και περιλαμβάνει τακτικούς κλινικούς και υπερηχογραφικούς ελέγχους όπου παρακολουθείται εάν έχει αλλάξει διαστάσεις ή μορφολογία. Εάν η διάστασή του είναι μεγαλύτερη των 2-3 εκατοστών, πρέπει να αφαιρείται. Κάτι που επέλεξα κι εγώ να κάνω, μετά από παρότρυνση του γιατρού μου και δικής μου επιθυμίας.
Εάν με ρωτούσε κάποιος μερικά χρόνια νωρίτερα, δεν θα σκεφτόμουν ποτέ ότι στα 26 μου θα συμμετείχα σε αυτήν τη «συζήτηση», αλλά η ζωή έχει τον τρόπο της να μας υπενθυμίζει ότι η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός όταν μιλάμε για την υγεία μας, όταν μιλάμε για τη ζωή μας. Το ογκίδιο που ψηλάφισα τυχαία εκείνο το βράδυ στον μαστό μου, μπορεί να ήταν μια καλοήθης μάζα, αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα. Κι όσο κι αν θα ήθελα να το πιστέψω, το να είμαι «μικρή» δεν αποτελεί ασπίδα. Ασπίδα αποτελεί η γνώση και η δράση.
Η πρόληψη ξεκινάει από εμάς
Ο καρκίνος του μαστού είναι σήμερα ο συχνότερος τύπος καρκίνου στις γυναίκες. Μία στις δώδεκα γυναίκες στην Ευρώπη και μία στις οκτώ γυναίκες στις ΗΠΑ θα νοσήσουν κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής τους από καρκίνο του μαστού. Στην Ελλάδα, με βάση τα στοιχεία του Υπουργείου Υγείας, μία στις εννέα γυναίκες θα αναπτύξει καρκίνο κάποια στιγμή στη ζωή της. Και αυτά, είναι νούμερα που πρέπει να γνωρίζουμε όλες.
Το λυπηρό είναι πως η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στις χώρες όπου η διάγνωση του καρκίνου του μαστού γίνεται συνήθως σε προχωρημένο στάδιο. Περίπου 50% των ασθενών στις οποίες δεν γίνεται έγκαιρη διάγνωση αναπτύσσουν μεταστατικό καρκίνο του μαστού και ο μέσος χρόνος επιβίωσής τους είναι 18 έως 30 μήνες. Αντιθέτως, εάν η διάγνωση γίνει σε πρώιμο στάδιο, ο καρκίνος του μαστού μπορεί να αντιμετωπιστεί έως και 95%.
Ο Οκτώβριος μπορεί να είναι ο μήνας πρόληψης, ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο του μαστού, αλλά η υγεία μας πρέπει να είναι προτεραιότητα όχι μόνο αυτόν τον μήνα, αλλά κάθε μέρα. Μέσα από μία «αθώα» εμπειρία, έμαθα πως δεν έχουμε την πολυτέλεια να αγνοούμε το σώμα μας. Κι αυτό, δεν είναι μόνο θέμα των «μεγαλύτερων γυναικών».
Αυτόν τον Οκτώβριο, λοιπόν, ας θυμηθούμε ότι η πρόληψη ξεκινά από εμάς. Πρέπει να ελέγχουμε το στήθος μας, να κάνουμε τις εξετάσεις μας και να υπερασπιζόμαστε δυνατά την υγεία μας. Γιατί μας αξίζει να ζούμε πλήρως και άφοβα, όποια κι αν είναι η ηλικία μας.
Καρκίνος του μαστού:
Τι γίνεται όταν δεν νοσείς εσύ αλλά η γυναίκα της ζωής σου;
Ο Γρηγόρης διηγείται στο JennyGr πώς ένιωσε και πώς στήριξε τη σύζυγό του, Βίκυ, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού
Το καλοκαίρι του 2020, κατά την διάρκεια ενός διαγνωστικού ελέγχου ρουτίνας (και των δυο μας), βρέθηκε ένα ύποπτο εύρημα στο στήθος της γυναίκας μου, συγκεκριμένα στον δεξιό μαστό. Αυτό μας οδήγησε στο να προχωρήσουμε σε πιο εξειδικευμένες εξετάσεις, οι οποίες έδειξαν ίχνη κακοήθειας όχι στο αρχικό εύρημα, αλλά σε άλλο, το οποίο η απλή ψηφιακή μαστογραφία δεν είχε εντοπίσει. Η κακοήθεια, σύμφωνα με την εξειδικευμένη μαγνητική μαστογραφία, ήταν σε πολύ πρώιμο στάδιο. Ακολούθησε εξειδικευμένος υπέρηχος για να εντοπίσει τις εστίες και κατόπιν παρακέντηση, που επιβεβαίωσε της μαγνητικής και του υπερήχου.
Την ίδια μέρα με την παρακέντηση, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε άμεσο χειρουργείο, προκειμένου να αφαιρεθούν οι εστίες (ογκεκτομή μαστού). Η απόφαση πάρθηκε Παρασκευή και το χειρουργείο την επόμενη Τετάρτη. Η όλη διαδικασία έγινε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο, όπου το προσωπικό κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να μας υποστηρίξει και ιατρικά και ψυχολογικά. Λόγω του ότι η περίοδος της νόσησης και της θεραπείας συνέπεσε με την περίοδο της δεύτερης καραντίνας λόγω του COVID-19, δεν νιώσαμε ότι ο περιορισμός προερχόταν από την ασθένεια, αλλά από κάτι άλλο. Στην περίπτωσή μας, η καραντίνα και η αναγκαστική τηλε-εργασία, τηλε-εκπαίδευση και παραμονή στο σπίτι, έδρασε βοηθητικά στην καθημερινότητά μας.
Έχοντας ήδη αντίστοιχη εμπειρία από την μητέρα μου, που νόσησε από καρκίνο του μαστού το μακρινό 1991 και 1995, στην αρχή συγκλονίστηκα. Προσπάθησα (και νομίζω τα κατάφερα) να μην το δείξω, να παραμείνω ψύχραιμος και να τονώνω την ψυχολογία της γυναίκας μου, κάνοντάς της σαφές ότι είναι καλά, όλα θα πάνε καλά, τονίζοντας ότι το προλάβαμε και θα συνεχίσουμε την ζωή μας όπως πριν. Της έλεγα ότι κάποια στιγμή θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε.
Εκείνη στην αρχή πανικοβλήθηκε, όπως είναι φυσικό, όταν ακούει κανείς τέτοια διάγνωση. Προσπάθησε, όμως, όλη της την αγωνία να μην την δείξει στα παιδιά μας παρά μόνο σε εμένα και απευθύνθηκε άμεσα για ψυχολογική υποστήριξη σε ψυχολόγους, στο Άλμα Ζωής αλλά και στην θρησκεία, προκειμένου να βρει ένα στήριγμα και κάτι να της δώσει κουράγιο και δύναμη για την συνέχεια.
Όσο και αν ακούγεται περίεργο, το δυσκολότερο πράγμα ήταν ίσως να την πείσω ότι όλα θα πάνε καλά και, όπως είπα “κάποτε θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε”. Έπρεπε να παραμένω ψύχραιμος και να δείχνω ότι έχω τον έλεγχο της κατάστασης. Η ασθένεια μας έφερε πιο κοντά. Πιο κοντά από ποτέ. Μας έκανε ένα, μια γροθιά. Μια γροθιά απέναντι στην ασθένεια. Μια γροθιά με τη δύναμη της αγάπης.
Η πίστη μου στον Θεό, η πίστη μου ότι θα γίνει καλά, το φιλικό μας περιβάλλον, η οικογένειά μας, όλοι όσοι έμαθαν για την ασθένεια (γιατί δεν το κρατήσαμε κρυφό ούτε μία στιγμή), αποτέλεσαν στηρίγματα και για εμένα. Στην εργασία μου, μου έκαναν ξεκάθαρο ότι πρώτα η υγεία της οικογένειας και μετά η δουλειά, οπότε αν χρειαζόμουν κάτι -άδεια, ψυχολογική υποστήριξη- μπορούσα να το ζητήσω και θα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μας βοηθήσουν.
Δεν ήταν εύκολη απόφαση αλλά δεν κρατήσαμε μυστικό από τα παιδιά μας την κατάσταση της μητέρας τους. Τα παιδιά, έδρασαν θεραπευτικά στην όλη διαδικασία. Λόγω της εξέλιξης της επιστήμης, η χημειοθεραπεία, οι ακτινοβολίες και η ανοσοθεραπεία έχουν εξελιχθεί πολύ και η κλινική αλλά και η κοινωνική εικόνα του ασθενούς, δεν μεταβάλλεται δραματικά, εννοώντας ότι ο ασθενής μπορεί να είναι λειτουργικός καθ' όλη την διάρκεια της θεραπείας. Η σύζυγός μου φρόντισε την εικόνα της (τα μαλλιά πέφτουν στα αρχικά στάδια της θεραπείας αλλά με τη χρήση περούκας η εξωτερική της εμφάνιση δεν άλλαξε καθόλου), φρόντισε τη διατροφή της, δεν αλλάξαμε τις συνήθειές μας λόγω της ασθένειας και προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε την κανονικότητα, όπως ήταν πριν.
Αν κάποιος βρεθεί στη θέση να διαγνωστεί η σύντροφός του με καρκίνο του μαστού, κατ' αρχάς να με πάρει τηλέφωνο! Βασικά, είναι δύσκολο αλλά πρέπει να προσπαθήσει να μην πανικοβληθεί, μιας και η ασθένεια αυτή, ειδικά αν διαγνωστεί στα πρώτα στάδια, είναι 100% ιάσιμη. Νομίζω θα πρέπει να την αντιμετωπίσει ως μια οποιαδήποτε ασθένεια που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Να είναι υποστηρικτικός και να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Να είναι ενθαρρυντικός και αισιόδοξος και να σκεφτεί πώς θα ήθελε να του φερθεί η οικογένειά του αν ο ίδιος περνούσε μία αντίστοιχα δύσκολη κατάσταση.
Είναι μια δοκιμασία που θα φέρει και το ζευγάρι και την οικογένεια πιο κοντά από ποτέ.
Η Πίστη και η Αγάπη τα νικάνε όλα.
Καρκίνος του μαστού:
Εγώ έδινα τον δικό μου αγώνα στις πανελλαδικές και η μαμά μου τον δικό της
Η Μάρα Τρέλλη μοιράζεται στο JennyGr όσα ένιωσε όταν έμαθε ότι η μαμά της, Δήμητρα, έχει καρκίνο του μαστού
Ήταν άνοιξη του 2022, λίγες εβδομάδες πριν από τις πανελλαδικές εξετάσεις μου. Μια πολύ αγχωτική, απαιτητική και κουραστική περίοδος για μένα. Είχα αρχίσει να παρατηρώ συχνές επισκέψεις της μητέρας μου σε διάφορους γιατρούς, τον τελευταίο καιρό, χωρίς όμως να ξέρω κάτι παραπάνω σχετικά. Μέχρι την λήξη των εξετάσεων αυτό το θέμα δεν είχε συζητηθεί από τους γονείς μου οπότε θεώρησα πως δεν ήταν κάτι σημαντικό.
Λίγες μέρες μετά το τελευταίο μου μάθημα, η μητέρα μου ζήτησε να μιλήσουμε, καθίσαμε οι δυο μας στον καναπέ του σαλονιού και θυμάμαι να ξεκινάει με την εξής φράση: “Θα χρειαστεί να κάνω μια θεραπεία και θα πέσουν τα μαλλάκια μου, όμως δεν θέλω να στεναχωρηθείς”. Την αγκάλιασα αμέσως με δάκρυα στα μάτια, χωρίς να πω κάτι. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν ήξερα πως έπρεπε να αντιδράσω γιατί είχα καταλάβει πως πρόκειται για κάτι σοβαρό με το οποίο δεν είχα έρθει ξανά αντιμέτωπη ούτε εγώ, αλλά ούτε και η ίδια. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως η σκέψη ότι δεν τίποτα κακό δεν πρόκειται να συμβεί σε μένα ή σε κάποιον δικό μου άνθρωπο, διαψεύσθηκε.
Ένιωσα φόβο και άγχος για το τι επιφύλασσε το μέλλον, όμως έπρεπε να μείνω αισιόδοξη. Άλλωστε, στην πορεία αντιλήφθηκα ότι οι επισκέψεις στους γιατρούς αφορούσαν αυτό το θέμα και πως τόσο καιρό δεν γνώριζα κάτι γιατί οι γονείς μου προσπάθησαν να διασφαλίσουν την αισιοδοξία και την καλή ψυχολογία μου για να επιτύχω τον στόχο μου στις εξετάσεις.
Η καθημερινοτητα, όχι μόνο της μητέρας μου αλλά και όλης της οικογένειας, είχε αρκετές προκλήσεις μετά τη διάγνωση. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ο ψυχολογικός παράγοντας τόσο για εμάς όσο και για εκείνη. Έπρεπε να είμαστε αισιόδοξοι και να βοηθάμε όσο το δυνατόν περισσότερο να παραμένει ευδιάθετη -όσο θα μπορούσε κάποιος άνθρωπος που δίνει μάχη για την ζωή του να είναι-, καθώς έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στην πορεία της θεραπείας.
Ένα ακόμη εμπόδιο ήταν ο Covid που εξακολουθούσε να βρίσκεται σε έξαρση, γεγονός που μας υποχρέωνε να είμαστε πολύ προσεκτικοί στην καθημερινότητά μας. Έπρεπε να αποφεύγουμε πολυσύχναστα μέρη και σε περίπτωση πιθανότητας έκθεσής μας στον ιό να απομονωνόμαστε ώστε να προστατεύσουμε την μητέρα μου. Αυτό για μένα ήταν ένας μεγάλος περιορισμός, καθώς, μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά λόγω διαβάσματος, είχα την ανάγκη να βγω. Ακόμη, με το άγχος και τη στεναχώρια που ένιωθα αλλά προσπαθούσα να κρύψω από την μητέρα μου, το να βγω ήταν ένας τρόπος να ξεχαστώ.
Η αλήθεια είναι πως μου πήρε πολύ καιρό να αντιληφθώ τι πραγματικά συμβαίνει. Ήταν ένα πρωτόγνωρο γεγονός για μένα, το ίδιο και τα συναισθήματα που μου προκαλούσε και τώρα που κοιτάω πίσω, αντιλαμβάνομαι πως, ενώ είμαι ένα εκφραστικό άτομο με ενσυναίσθηση και ευαισθησία, εκείνο το καλοκαίρι ξαφνικά έγινα πιο ψυχρή και απόμακρη. Ή τουλάχιστον αυτό ένιωθα ότι έδειχνα στην οικογένειά μου. Αυτός ήταν και ένας λόγος που κάποιες φορές υπήρχε αδυναμία στην επικοινωνία μας. Είχα τόσα συναισθήματα συσσωρευμένα που πολλές φορές έβγαιναν σε θυμό και αυτός ήταν πολλές φορές ο τρόπος με τον οποίο χειριζόμουν την όλη κατάσταση.
Δεν είχα συζητήσει ποτέ αυτό το θέμα με κανέναν σχεδόν και ένιωθα ότι υπήρχαν στιγμές που με έπνιγε. Δεν ήξερα πώς να το επικοινωνήσω ούτε στους κοντινούς μου ανθρώπους, ούτε στην οικογένεια μου και ειδικά στην ίδια την μητέρα μου. Όταν θυμάμαι τα συναισθήματα και τις εικόνες από την περίοδο αυτή, όσες μου έχουν μείνει χαρακτηριστικά, καθώς μεγάλο μέρος εκείνης της περιόδου το θυμάμαι αμυδρά σαν όνειρο, σκέφτομαι ποσό διαφορετικά θα χειριζόμουν την κατάσταση αν την ζούσα στο “τώρα” με την αντίληψη και τα μαθήματα που έχω πάρει.
Το βασικότερο από αυτά, ειναι η κλισέ φράση “μην θεωρείς τίποτα δεδομένο σε αυτή τη ζωή”, καθώς και το να προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι κάθε στιγμή με τους ανθρώπους που αγαπώ και να τους αφιερώνω όσο από τον χρόνο μου γίνεται. Η εμπειρία αυτή ήταν ένα μεγάλο ταρακούνημα που ακόμα και σήμερα σκέφτομαι και μου υπενθυμίζει να είμαι ευγνώμων για όσα έχω και κυρίως για την υγεία μου και των δικών μου.
Η μητέρα μου βγήκε νικήτρια από αυτή την μάχη και αποτελεί ένα μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση για μένα και για κάθε γυναίκα. Είμαι πολύ περήφανη για εκείνη που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές δεν τα παράτησε και κατάφερε να πολεμήσει το “τέρας” που ονομάζεται “Καρκίνος του μαστού”.
Built with Shorthand